CD Review
“This release recorded in the pride of Tilburg, let us hear a band that has embody creativity as its foremost virtue. And as a fine bonus, here and there they burst, crack, shake everything up and then come all neatly together…It’s that balance of freedom, seeming randomness and an impressive solidity which makes this album such a challenge.
It allows you to hear in any case that Lily’s Déjà Vu is a band with its own character and style where the possibilities seem almost endless. To be continued. Hopefully.”Guy Peters, 22.3.15 – Draaiomjeoren
==========
….”This is how a “Delirium” sounds like.
The music of the quartet is recognisable in the name of the band, mysterious, dreamy and sometimes a bit uncomfortable. The music of the quartet could be use as a soundtrack on a thriller”.Ben Taffijn, Draai om je oren, Live in Paradox, Tilburg 21 jan. 2015
==========
THE NEW YORK CITY JAZZ RECORD | FEBRUARY 2014
by Kurt Gottschalk“… over the course of seven pieces they shake things up a fair bit.
… In Europe the German-born Laubrock has been mining heavier
musics with the intriguingly named Lily’s Déjâ Vu.”==========
“The group plays with all the codes of modernity bypassing its cumbersome signifiers and they enjoy a freedom of tone that one can nothing but praise: Their mix of rock/impro/jazz pleased the ears because of its substantial content and because they never loose the essence of the matter”
ImproJazz (France) – David Cristol – Sept 2014====================
VPRO, concert review.
“This international band keeps the sound of avant garde alive. Lily seems to be the most marvelous Déjà vu to have. This international band keeps the avant garde spirit alive.”
VPRO, 4 oktober 2013, Maarten de Waal==========
Jazzenzo (NL) CONCERT REVIEW.
“Lily’s Déjà Vu is a pearl in the landscape of improvisation”Live at Paradox, Tilburg, 2 oktober 2013, Jazzenzo, Rinus van der Heijden
==========
Jazzism, CD review. ****1/2
“The themes are pushing, encouraging the improvisation work.
The outcome is a fat and sneaky sound with great dynamic contrasts and a nice continuity in the solos… and, as they proved in the October tour, they have room for even more intensity.”KenVos – Nov./Dec. 2013
==========
An interview with Lily’s déjà vu
Lilys_Deja_Vu_Interview_LD_26092013
=====================
Enola (BE), CD review.
Lily’s Déjà Vu can not be called ‘average’, the musicians gladly step out of the conventions; but thanks to the extensive compositions, the inventive playing and its many catchy moments, ‘Music From Another Ass’ becomes an album that can appeal to a quite wide public. As long as that public is willing to do a little effort and move their asses along.Guy Peters – Enola, Belgium, 11 december 2013
===========
Caleidoscoop, December 19, 2013. CD review.
Lily’s Déjà Vu is a quartet of exceptional musicians. On paper, this is already an interesting international crowd, however their CD Music From Another Ass speaks for itself. Even more important is that the four keep up the tension bow from beginning to end, driving you to see the music as an exciting movie .
by Jan Willem Broek
=====================================================
Reviews in dutch. Complete reviews.
Concert Review
Lily’s Déjà Vu pareltje in improvisatielandschap
CONCERTRECENSIE. Lily’s Déjà Vu. Paradox Tilburg, 2 oktober ’, Jazzenzo, Rinus van der Heijden
En alwéér is er een pareltje toegevoegd aan het Nederlandse improvisatiemuzieklandschap. Vrijwel uit het niets is daar een kwartet met de intrigerende naam Lily’s Déjà Vu, dat na slechts twee optredens plus een cd (!) nu bezig is aan een tournee van zes concerten. Twee Argentijnen, een Duits-Amerikaanse en een Nederlander spelen de plooien uit je broek.
Guillermo Celano, Ingrid Laubrock en Jasper Stadhouders tijdens hun concert in Paradox.Gitarist Guillermo Celano, tenorsaxofoniste Ingrid Laubrock, basgitarist Jasper Stadhouders en slagwerker Marcos Baggiani lopen als individuen al langer mee. Alle vier wortelen ze in de traditie van vrije improvisatie, maar ze doen veel meer dan dat. Hun speelwijze is als de kringloop van de natuur: licht-donker, wind-windstilte, zon-regen. Maar bovenal als de adem van de mens: in en uit, onverstoorbaar met lak aan tijd en plaats. Dat maakt de muziek van Lily’s Déjà Vu tot een uiterst zeldzaam levend fenomeen. ‘Geteisterd’ door andere verplichtingen, moest de recensent de eerste, korte set van het concert laten schieten. Maar de tweede, lange, maakte alles goed. De afzonderlijke speelcapaciteiten manifesteerden zich vanaf de eerste noten, maar het was die ene stap verder die van Lily’s Déjà Vu een aspecifiek ensemble maakt. Ingehouden Zo was er een stuk dat begon met een lang gitaarintro, waarin Guillermo Celano via een subtiele klankopbouw naar ingehouden uitspattingen toewerkte. De tenorsaxofoon breide er nadien gefaseerde passages aan vast. Het slagwerk van Marcos Baggiani liep aanvankelijk bescheiden mee, maar nam weldra de aangevende rol over om in waar beulswerk te eindigen. Lily’s Déjà Vu in Paradox. Slagwerker Marcos Baggiani. Als in een ander stuk de tenorsaxofoon en gitaar bijna zingend een duet opbouwden, aaide de basgitaar van Jasper Stadhouders daar afwisselend hard en zacht overheen. Die basgitaar nam toch een uitzonderlijke positie in binnen het kwartet. Jasper Stadhouders is van huis uit girarist, maar sinds drie jaar gordt hij steeds vaker de basgitaar om. Naar eigen zeggen “omdat er niet zoveel basgitaristen zijn.” Zijn spel op dit instrument is even intrigerend als op de elektrische gitaar. En dat komt binnen Lily’s Déjà Vu wel heel goed uit. Want zoals hij over een walking bass kan beschikken, doet saxofoniste Ingrid Laubrock dat over een speaking sax. Waarmee beiden het al zoveel decennia bekende jazzgeluid scherp aan de orde stellen. Nog een mooi een-tweetje van tenorsaxofoon en gitaar. Terwijl zij een nieuw gesprek aangingen, voerden slagwerk en basgitaar een fraai staaltje polyritmiek op. In het laatste stuk vóór de toegift bleek Lily’s Déjà Vu ook niet bang voor detonatie. De gitarist op zijn hurken op de vloer om zijn knoppen- en pedalenhuishouding ontregelend onder handen te nemen; de basgitarist zijn instrument op de vloer plaatsend en het bewerkend met een strijkstok. Laat maar piepen, kraken en krassen, zag je hen denken. En ondertussen worstelde Ingrid Laubrock vrolijk met lucht en atonale beren op de weg. Verwonderlijk En natúúrlijk kwam alles goed. Maar zeg nou zelf, is dat niet verwonderlijk voor zo’n pril gezelschap?
http://www.lilysdejavu.com04 Oktober 2013
=======================================================CD Review
Jazzism
Lily’s déjà vu,
“De thema’s zijn vooral aanzetten voor levendig improvisatiewerk. Het resultaat is een vet, beweeglijk geluid met grote dynamische contrasten en een mooie continuïtet in de solo’s.
We worden vergast op veel leuke klankdetails zoals we die ook kennen van de Celano-Baggiani Group. Er is ruimte voor nog meer intensiteit, zo bewees de tournee in oktober.”KenVos Nov./Dec. 2013 ****1/2
================================
CD review
JazzFlits No 210 Januari 2014, by Herman te Loo
LILY’S DÉJÀ VU , Music From Another Ass. (TryTone Records)
Bezetting: Ingrid Laubrock (ts), Guillermo Celano (g), Jasper Stadhouders (bg), Marcos Baggiani (d).Hoewel de Argentijnse Amsterdammers Guillermo Celano en Marcos Baggiani de co-leiders zijn van de Celano Baggiani Group (CBG), is het nieuwe kwartet Lily’s Déjà Vu bepaald geen herhaling van zetten. Met tenorsaxofoniste Ingrid Laubrock en Jasper Stadhouders (ditmaal op basgitaar) bestrijkt het kwartet op ‘Music From Another Ass’ een breed veld, waarin summiere composities uitgangspunt zijn voor heldere, verrassende improvisaties. Soms zitten delen van de stukken ritmisch strak in hun vel, waarbij de voorkeur bestaat voor een springerigheid en speelsheid. Omdat de vier hoofdrolspelers (er is geen bandlei- der) over een uitgekiend vormgevoel beschikken dat gebaseerd is op een droomlogica, komen de improvisaties telkens weer goed terecht. Ook het schakelen tussen heftige, rockachtige passages en intieme verstilling, tussen herkenbare melodieën en abstractie verleent de muziek van Lily’s Déjà Vu de broodnodige spanning. Laubrock kan lyrisch uit de hoek komen, maar ook weerbarstige kronkellijnen in haar improvisaties neerzetten die aan de fantasie van Ab Baars doen denken. En omdat Stadhouders een gitarist is die hier basgitaar bespeelt, blijft de groeps- klank open. Je hoort eerder twee gitaristen dan een bassist die slechts verantwoordelijk is voor grooves. En met de speelse, maar ook strakke Baggiani en het scheurwerk naast de gloed- volle sustain van Celano zijn nog een paar troeven op tafel gelegd waarmee Lily’s Déjà Vu op zijn debuutalbum volkomen overtuigt.
=====================================================
CD review
Caleidoscoop-December 19, 2013- by Jan Willem Broek
Lily’s Déjà Vu is een kwartet vol bijzondere muzikanten. Om te beginnen de in Duitsland geboren en via Londen in New York gelande jazzsaxofoniste Ingrid Laubrock. Zij heeft in enorm veel combo’s gespeeld, zoals Ingrid Laubrock Anti-House, Ingrid Laubrock Sleepthief, Living By Lanterns, Mary Halvorson Septet, Catatumbo, Crass Agenda, Falling River Music Quintet, Nóis 4, Oriole, Paradoxical Frog, Sol6, Tom Rainey Trio en Lark. Het is jazz wat de klok slaat, maar ook free jazz en improvisaties.
De in Amsterdam woonachtige Argentijnse gitarist Guillermo Celano, van onder andere de Celano/Baggiani Group mag er ook wezen. Dit jaar wint hij nog een compositieprijs op het North Sea Jazz.
Derde is de Amsterdamse basgitarist Jasper Stadhouders die ik vooral ken van de groep Cactus Truck, maar die tevens met artiesten als Han Bennink, Ab Baars, Paal Nilssen-Love, Marshall Allen, Wolter Wierbos, Noel Redding, Ken Vandermark, Jim Black, Andrew D’Angelo, Terrie Ex, Andy Moor, Wilbert De Joode, Peter Evans, Peter Jacquemyn, Frank Rosaly, Dave Rempis, Michael Moore en Jeb Bishop heeft gespeeld. Hij beweegt zich in de jazz en avant-garde kringen. Hij maakt ook deel uit van Spinifex (waarover later meer).
Tot slot is er de percussionist Marcos Baggiani van de eerder genoemde Celano/Baggiani Group, die ook in Argentinië is geboren maar naar Amsterdam is verhuisd. Hij speelt verder met The Ambush Party (waarover later meer), BaggFish en Royal Improvisers Orchestra, waarmee jazz en improvisatiemuziek zijn pad kruisen.
Op papier is dit al een interessant internationaal gezelschap, maar ook hun cd Music From Another Ass mag er wezen. De basis bestaat in wezen uit jazz en improvisaties, maar daar heb je weinig houvast aan bij het horen van deze muziek. Die schiet namelijk op dynamische en spannende wijze alle kanten. Geen kop en staart stukken, maar ook geen oeverloos gefröbel. Nee hier zijn virtuozen aan het werk, die op ongedwongen en richtingloze wijze precies weten wat ze doen. Dat levert heel speelse muziek op, die de ene keer uiterst serene en sfeervol, maar soms ook bijzonder opzwepend of zelfs behoorlijk kakofonisch. Jazz met noise, filmuziek en zelfs breakbeats. Dat laatste omdat drummer Baggiani werkelijk een drum ’n’ beest blijkt en doet denken aan Spring Heel Jack met Matthew Ship, maar op andere momenten juist weer aan een William Hooker. Maar ook de rest weet te imponeren met hun verbluffende kunsten; de slopende en slepende gitaar, de stuwende bas en de emotionerende sax. Ze doen naast de genoemde invloeden ook wel denken aan Masada, Supersilent, Palinckx en op de meer lawaaiige momenten zelfs Naked City. Veel belangrijker nog is dat de vier de spanningsboog van het begin tot het eind overeind houden en je de muziek als een spannende film uitzit. Muziek voor avontuurlijke draaikonten.==================================================
CD review
Lily’s Déjà Vu
Music From Another Ass
Guy Peters – Enola, Belgium, 11 december 2013
Een tijd geleden verenigden elf bands met Amsterdamse roots, in totaal achtentwintig muzikanten, zich onder de noemer Tumult. Het gemeenschappelijke doel: muziek maken die zich weet te onderscheiden door creativiteit. Wortels binnen de jazz en improvisatie zijn daarbij een terugkerende factor, maar zoals een minifestival in september al bewees, is de diversiteit erg groot. Lily’s Déjà Vu, een van die elf bands, laat alweer een ander geluid horen.
De line-up van het kwartet bevestigt nog eens het internationale karakter van de muziekscène in en rond Amsterdam. Drummer Marcos Baggiani (Ambush party, Royal Improvisers Orchestra) en gitarist Guillermo Celano (samen ook de trekkers van de puike Celano/Baggiani Group) spelen hier immers samen met de Duits-Amerikaanse tenorsaxofoniste Ingrid Laubrock, van alle markten thuis en steeds meer gerespecteerd in de werelden van avontuurlijke jazz en vrije improvisatie. Ten slotte worden zij bijgestaan door bassist Jasper Stadhouders, die zowel op bas als op gitaar een van de sterkhouders van de jonge generatie geworden is. Met zo’n volk garandeer je al dat het op z’n minst boeiend wordt.
Het is eigenlijk wel eens fijn om te zien dat een band met dit soort muzikanten niet kiest voor het onbeschreven blad van de vrije improvisatie, maar aan de slag gaat met behoorlijk gedetailleerd uitgewerkte composities die wel nog ruimte laten voor improvisatie. Dat de stukken komen van drie verschillende componisten (drie stuks van Celano en twee van Stadhouders en Baggiani) zonder hun eigenheid te verliezen, wijst dan weer op de uitgesproken persoonlijkheden binnen de band. Die weten zich te handhaven ongeacht de context. Het gamma dat bespeeld wordt is behoorlijk breed, van ingetogen schaduwdansen tot heftig knallende punkjazz, maar alles wordt naadloos in elkaar gepast.
Het kwartet geeft mee bewust een droomlogica gevolgd te hebben en dat is inderdaad ook de overheersende indruk die nazindert bij het beluisteren van Music From Another Ass (geen idee waar dat naar verwijst): het lijkt wel alsof je een vaagbekende, maar toch steeds ontglippende strategie aan het werk hoort binnen deze composities met soms meerdere gezichten. Dat uit zich niet alleen in de vele merkwaardige wendingen, vol tempo- en klankkleurwisselingen, maar ook in de daaraan gekoppelde sferen, van raadselachtigheid tot directe kracht en omfloerste lyriek. Het helpt natuurlijk dat je hier te maken hebt met muzikanten voor wie het ontwijken van de platgetreden paden de normaalste zaak van de wereld is.
Opener “Zoektocht naar jezelf” is meteen een goed visitekaartje, met z’n wendbare drive, die vette baslijn, de ongedurige tenorsax en die kromme ritmes. Slingerend en complex, maar tegelijk best aanstekelijk. Natuurlijk is het slechts een van de vele gezichten, want van daaruit beland je in kalmere passages vol stoorzenders en uiteindelijk bij potige rockriffs vol opruiend gerammel. “Forgotten History” lijkt aanvankelijk wat zachtaardiger, maar volgt toch ook weer die slingerende lijn, een beetje zoals het parcours van een bezopen wandelaar na een nachtje stappen: nooit helemaal rechtdoor zoals het hoort. Celano trekt het even naar de droomwereld met Frisellachtige effecten, al eindigt hij op het terrein van een punkjazzgroove die aanleunt bij de grove kracht van een Cactus Truck.
Die variatie blijft daarna aanhouden: “Copelado, Choking The Puppet” flirt ostentatief met rock-‘n-roll, het is er allemaal wat vloeiender, maar niet minder speels. “Gualtiero” laat dan weer horen dat Stadhouders naast een creatief improvisator ook een puike componist is, met een stuk dat verschillende werelden weet te integreren. In “Les Indignés” krijg je wel even het gevoel dat de band in herhaling begint te vallen, maar dat wordt rechtgezet met de afsluiter “Beverrat” dat de Hollandse anarchie nog eens bovenhaalt en het stuk aardig laat exploderen.
Echt doorsnee kan je Lily’s Déjà Vu niet noemen, daarvoor lopen de muzikanten net iets te graag de kantjes eraf, maar dankzij de doorgedreven composities, het inventieve spel en de vele aanstekelijke momenten is Music From Another Ass eigenlijk wel een album geworden dat best een breed publiek kan aanspreken. Zolang dat publiek bereid is om een beetje moeite te doen en die ass erbij te nemen.
=======================================================
I’m already a big fan of the band!
Yedo Gibson, april 2012.
================================================
C.B.G. 